Wyruszyłam dziś z przyjaciółkami na spacer przy okazji, którego odbyły się ostatnie zakupy. Jednak wiele naszych obserwacji sprowadziło się do ocen napotkanych zjawisk oraz ludzi. Przemierzałyśmy ścieżkami naszej mieściny w błocie, śniegu oraz roztopowych potokach chodnikowych i ulicznych, oczywiście wszystko biorąc z przymrużeniem oka. Nie będę się rozwijać na temat tłumów, korków i kolejek, bo to jakby norma, ale to ogólne poddenerwowanie, trąbienie, zasłyszane kłótnie to już jest zjawisko :).
Pierwsza sytuacja nastąpiła na hali targowej, kiedy to stojąc w długiej kolejce, by jak co tydzień zakupić 25 dkg sera żółtego, znajdujące się przede mną panie (jak domniemam z ich rozmowy matka z córką) wykłócały się o to jakie wędliny wybrać na ten świąteczny czas.
Matka (do sprzedawczyni): - Macie jakąś dobrą szynkę?
Sprzedawczyni:-Ta jest dobra, ta też i ta (oczywiście) też.
Matka: - No dobrze to poproszę pół tej w kawałku.
Córka: - Pół?! Przecież to się zepsuje!
Matka: - Nic sie nie zepsuje, gdzie się zepsuje? Darek zje!
Córka: - Rób co chcesz (:/), ja biorę Darkowi 30 dkg tej z warzywami, bo taką lubi!
Matka: - Weź więcej! Pół kilo poproszę (zwróciła się uprzejmie do sprzedawczyni).
Córka: - To się wszystko zepsuje! (bardzo zirytowana)
Matka: - Nic się nie zepsuje! Darek lubi.
Matka: - I jeszcze może tej Sopockiej kawałek (z uśmiechem do sprzedawczyni).
Córka: - Po co jeszcze to?!
Matka: - Cicho, nie gadaj głupot!
...itd.
Wniosek? Niektórzy w ten świąteczny czas potrafią uprzejmie zwracać się do obcych, a irytację i złość pozostawiają dla rodziny :). Pierwszy komentarz mojej przyjaciółki: "Magia świąt".
Gdy doszłyśmy do centrum jakiś pan pasażer postanowił wysiąść z samochodu stojącego w korku na światłach. Jakież było nasze wystraszenie, gdy wokół rozległ się długi i donośny klakson z samochodu przemieszczającego się sąsiednim pasem. Pan i tak wyszedł z auta i podążał wzdłuż jezdni rozdzielającym ją pasem aż do świateł, jak Człowiek Legenda (znów komentarz przyjaciółki). Zatrzymał się na środku jezdni między autami stojącymi przed przejściem dla pieszych i grzecznie poczekał na zielone :). Magia świąt.
W końcu "przystanek księgarnia". Zatrważające jest to, że w 70 tys. mieście są tylko dwie księgarnie. No, ale tak wszyscy kupują przez internet :). Jedna weszła do księgarni, a dwie pozostałe z wózkiem stoją przed nią. Nagle znów, ku naszemu wystraszeniu, tuż obok spada z dachu wielka sterta topniejącego śniegu. W lekkim szoku spoglądamy w górę i odsuwamy się na bezpieczną odległość. Dobrze, że nikomu nie spadło na głowę, bo przecież u nas nie odśnieża się dachów tylko liczy się na dobry, poczciwy los. Magia świąt.
Idziemy dalej, oglądając się nad siebie czy, aby przypadkiem nie zamierza na nas spaść jakaś sterta zalegającego na dachu śniegu i znów ku naszemu wystraszeniu wybucha głośno petarda. Z pewnością ktoś zorganizował sobie przygotowania do Sylwestra :). Magia świąt.
Przechodzimy pod mostem, który od lat 80-tych wciąż wygląda tak samo, po to, by za chwilę wracać śpiesznym krokiem, baa nawet biegiem przy budynkach pełnych tabliczek "Uwaga! Spadający śnieg". Ot, magia świąt!
Po drodze zahaczamy o nasze ulubione zapiekanki, co by się posilić i po raz kolejny jedna wchodzi do sklepu w poszukiwaniu paska, a dwie czekają na nią z wózkiem. Wtem jednokierunkową wąską uliczką przejeżdża 'wypasione BMW' z prędkością jakichś 70 km/h rozbryzguje przykrawężnikowe kałuże na przechodniach. Nasz komentarz już znany: magia świąt.
Tylko najmłodszy członek załogi niczego nieświadomy spał słodko w wózku. Miło jest mieć obok siebie w tym czasie tak pozytywne, potrafiące śmiać się z tych i tym podobnych sytuacji osoby. Magia świąt działa u nas przez cały rok :).
piątek, 24 grudnia 2010
czwartek, 2 grudnia 2010
Jerzy Matlak - dzień (a może dni) sądu
Już niebawem PZPS (Polski Związek Piłki Siatkowej) wyda decyzję w sprawie obecnego (póki co) trenera Reprezentacji Polski kobiet Jerzego Matlaka. Lada dzień wspomniany związek osądzi czy Matlak pozostanie na stanowisku trenera.
Muszę przyznać (zupełnie szczerze), że nie sądziłam iż po zakończonych w Japonii Mistrzostwach Świata kobiet rozpęta się prawdziwa burza, taka burza. Owszem jestem w stanie zrozumieć, że nie wszystkich zadowala 9. miejsce, ale żeby robić z tego koniec świata, tak jakby dziewczyny w ogóle nie wyszły z grupy lub po prostu "pojechały do domu przedwcześnie"? Oczywiście sama uważam, że wiele przegranych meczy było "do wygrania", że gdzieś chyba troszkę zabrakło ducha walki w drużynie, bo na przykład indywidualnie nie można tego odmówić Gosi Glince, która powróciła w fenomenalnym stylu, ale to już inny temat. Natomiast co do trenera to nie rozumiem tych uszczypliwych uwag, lawiny krytyki - jakby doprowadził do całkowitego upadku polskiej reprezentacji. Do tego cała ta sprawa z niepowołaniem do kadry wielkiej gwiazdy Katarzyny Skowrońskiej-Dolaty! I oczywiście medialne spekulacje, że konflikt, że Matlak nie potrafi być trenerem z prawdziwego zdarzenia, że ten niezadowolony, a ta niedowartościowana! No ludzie! Czyż to nie czyste szaleństwo! Bo na pewno nie konstruktywna krytyka.
Spróbuję to złożyć jakoś po kolei, a więc po pierwsze: wynik. Dla kogoś kompletnie niewtajemniczonego, kto przeszpera informacje zawarte w internecie, 9. miejsce w Mistrzostwach Świata kobiet zdarzyło nam się w 1974 r. Natomiast dla tych wtajemniczonych nie jest źle choć mogło być lepiej. A dla tych bardzo wtajemniczonych, którzy nastawiali sobie czasem budzik na 4:30 (patrz: ja), żeby obejrzeć każdy mecz "na żywo"? No właśnie, dla mnie (nie śmiem mówić w imieniu wszystkich) było dobrze, choć żal mi tych "przegranych wygranych setów", tych uzyskanych w pocie czoła punktów po czym straconych, nie wiedzieć kiedy, nie wiedzieć czemu. Jednak jakoś nie potrafię z czystym sumieniem zawyrokować: "Tak, to wina Matlaka!". Taki jest sport, bywa wielką niespodzianką, zaskakuje i rozczarowuje. Gdyby kilka tych punktów, parę setów udało się ugrać, gdyby trafiło nam się (dajmy na to) 4. miejsce ciekawe czy ci, którzy wyrokują najgorliwiej byliby tacy "do przodu". To, że pozostaje jakiś żal po tych MŚ, jakiś niedosyt, czy to daje prawo, aby jednego człowieka mieszać z błotem i obwiniać za wszystko?
Po drugie: media. Tyle pojawiało się informacji, zwłaszcza w internecie, że w pewnym momencie nie wiedziałam w co wierzyć. Zdawałam sobie sprawę, że przynajmniej połowa to spekulacje, ale czy to nie dziwne, że jakoś tak po porażkach (nie tylko sportowych) lubimy mieć kozła ofiarnego. Zawsze szukamy winnego, którego można wytknąć palcem, a do tego niech jeszcze w mediach pojawi się, ktoś kto go będzie krytykował, kto będzie wyrażał wszem i wobec swoje niezadowolenie. Otóż na pewien sposób jest to już jakiś schemat, w który My - Polacy się wpisujemy. Jak idzie dobrze to medale, ordery, fanfary, oklaski, szał, uwielbienie. Gdy idzie źle żywimy się gnębieniem.
Po trzecie: lojalność i kultura osobista. Otóż trener Matlak wielokrotnie pytany o konflikt w zespole, o Skowrońską odpowiadał kulturalnie, że są sprawy, o których się publicznie nie dyskutuje, że nie wypada, że powinno to zostać między ludźmi, a nie stawać się pożywką medialną. Po czym po powrocie reprezentacji do Polski Pani Katarzyna Skowrońska-Dolata udziela wywiadu dla brukowca, w którym to mówi, że dopóki trenerem reprezentacji będzie Jerzy Matlak to ona nie chce grać, że nie zamierza się cofać itd. itp.I tu w mojej głowie pojawiają się pytania dlaczego owa Pani nie udzieliła takiego wywiadu miesiąc temu, gdy nikt jeszcze nie wiedział z jakim wynikiem skończy nasza reprezentacja, czy gdyby dziewczyny zdobyły godną dumy i sławy pozycję to czy Skowrońska również mówiłaby podobne rzeczy? Z całym szacunkiem dla wszystkich sportowych osiągnięć tej zawodniczki, uważam, że wszyscy racjonalnie myślący widzieli ją na Grand Prix i własnym oczom nie wierzyli, a ponadto wspomniany wywiad świadczy o słabości i sr*** wyżej niż się du** ma (jak mawiał mój tatuś), bo za kogo trzeba się uważać, by z Turcji stawiać warunki, jakie muszą być spełnione, by "wielka gwiazda" łaskawie zagrała w barwach naszego kraju.
Po czwarte: POLSKA - biało-czerwoni. Osobiście uważam, że ktokolwiek byłby trenerem i ktokolwiek grałby w reprezentacji to zawsze kibicuje naszym! Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi i wszyscy popełniamy błędy, jak również potrafimy odnosić sukcesy.
Muszę przyznać (zupełnie szczerze), że nie sądziłam iż po zakończonych w Japonii Mistrzostwach Świata kobiet rozpęta się prawdziwa burza, taka burza. Owszem jestem w stanie zrozumieć, że nie wszystkich zadowala 9. miejsce, ale żeby robić z tego koniec świata, tak jakby dziewczyny w ogóle nie wyszły z grupy lub po prostu "pojechały do domu przedwcześnie"? Oczywiście sama uważam, że wiele przegranych meczy było "do wygrania", że gdzieś chyba troszkę zabrakło ducha walki w drużynie, bo na przykład indywidualnie nie można tego odmówić Gosi Glince, która powróciła w fenomenalnym stylu, ale to już inny temat. Natomiast co do trenera to nie rozumiem tych uszczypliwych uwag, lawiny krytyki - jakby doprowadził do całkowitego upadku polskiej reprezentacji. Do tego cała ta sprawa z niepowołaniem do kadry wielkiej gwiazdy Katarzyny Skowrońskiej-Dolaty! I oczywiście medialne spekulacje, że konflikt, że Matlak nie potrafi być trenerem z prawdziwego zdarzenia, że ten niezadowolony, a ta niedowartościowana! No ludzie! Czyż to nie czyste szaleństwo! Bo na pewno nie konstruktywna krytyka.
Spróbuję to złożyć jakoś po kolei, a więc po pierwsze: wynik. Dla kogoś kompletnie niewtajemniczonego, kto przeszpera informacje zawarte w internecie, 9. miejsce w Mistrzostwach Świata kobiet zdarzyło nam się w 1974 r. Natomiast dla tych wtajemniczonych nie jest źle choć mogło być lepiej. A dla tych bardzo wtajemniczonych, którzy nastawiali sobie czasem budzik na 4:30 (patrz: ja), żeby obejrzeć każdy mecz "na żywo"? No właśnie, dla mnie (nie śmiem mówić w imieniu wszystkich) było dobrze, choć żal mi tych "przegranych wygranych setów", tych uzyskanych w pocie czoła punktów po czym straconych, nie wiedzieć kiedy, nie wiedzieć czemu. Jednak jakoś nie potrafię z czystym sumieniem zawyrokować: "Tak, to wina Matlaka!". Taki jest sport, bywa wielką niespodzianką, zaskakuje i rozczarowuje. Gdyby kilka tych punktów, parę setów udało się ugrać, gdyby trafiło nam się (dajmy na to) 4. miejsce ciekawe czy ci, którzy wyrokują najgorliwiej byliby tacy "do przodu". To, że pozostaje jakiś żal po tych MŚ, jakiś niedosyt, czy to daje prawo, aby jednego człowieka mieszać z błotem i obwiniać za wszystko?
Po drugie: media. Tyle pojawiało się informacji, zwłaszcza w internecie, że w pewnym momencie nie wiedziałam w co wierzyć. Zdawałam sobie sprawę, że przynajmniej połowa to spekulacje, ale czy to nie dziwne, że jakoś tak po porażkach (nie tylko sportowych) lubimy mieć kozła ofiarnego. Zawsze szukamy winnego, którego można wytknąć palcem, a do tego niech jeszcze w mediach pojawi się, ktoś kto go będzie krytykował, kto będzie wyrażał wszem i wobec swoje niezadowolenie. Otóż na pewien sposób jest to już jakiś schemat, w który My - Polacy się wpisujemy. Jak idzie dobrze to medale, ordery, fanfary, oklaski, szał, uwielbienie. Gdy idzie źle żywimy się gnębieniem.
Po trzecie: lojalność i kultura osobista. Otóż trener Matlak wielokrotnie pytany o konflikt w zespole, o Skowrońską odpowiadał kulturalnie, że są sprawy, o których się publicznie nie dyskutuje, że nie wypada, że powinno to zostać między ludźmi, a nie stawać się pożywką medialną. Po czym po powrocie reprezentacji do Polski Pani Katarzyna Skowrońska-Dolata udziela wywiadu dla brukowca, w którym to mówi, że dopóki trenerem reprezentacji będzie Jerzy Matlak to ona nie chce grać, że nie zamierza się cofać itd. itp.I tu w mojej głowie pojawiają się pytania dlaczego owa Pani nie udzieliła takiego wywiadu miesiąc temu, gdy nikt jeszcze nie wiedział z jakim wynikiem skończy nasza reprezentacja, czy gdyby dziewczyny zdobyły godną dumy i sławy pozycję to czy Skowrońska również mówiłaby podobne rzeczy? Z całym szacunkiem dla wszystkich sportowych osiągnięć tej zawodniczki, uważam, że wszyscy racjonalnie myślący widzieli ją na Grand Prix i własnym oczom nie wierzyli, a ponadto wspomniany wywiad świadczy o słabości i sr*** wyżej niż się du** ma (jak mawiał mój tatuś), bo za kogo trzeba się uważać, by z Turcji stawiać warunki, jakie muszą być spełnione, by "wielka gwiazda" łaskawie zagrała w barwach naszego kraju.
Po czwarte: POLSKA - biało-czerwoni. Osobiście uważam, że ktokolwiek byłby trenerem i ktokolwiek grałby w reprezentacji to zawsze kibicuje naszym! Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi i wszyscy popełniamy błędy, jak również potrafimy odnosić sukcesy.
Subskrybuj:
Posty (Atom)